LA CANDELÈRA
Cuan a Benás yei encara
chelo y néu a la carrèra,
arribe el dos de febrèro
Día de la Candelèra.
Se conte que ta febrèro
ban morí de molto fret,
una dòna al llabadèro
y trachinán un moset.
Si la candelèra pllòra
siñal de que no fa fret,
el ibèrt ya tením fòra
le díu el yayo al nietet.
Pllóugue u no pllóugue
ta cuan la Candelèra,
el ibèrt habrá dixáu
gorrións a la canalèra.
Y mos conte una moseta
que si la Candelèra ríu,
al Sol alguna estoneta
qu´ encara ye lluen l´ estíu.
Si pllóu ta la Candelèra
sallen chicoines als prats,
pero no ye primabèra
son a la cosina els gats.
La chen ta la Candelèra
querím acabá el mal temps,
pero encara yei chelèra
no yei que fèse el balén.
Ara la ta Candelèra
suelen fè fiesta les dònes,
y s´ achúnten ta sopá
y dispués ballen a estones.
Chusto al comensá febrèro
arriba la Candelèra,
dispués de la Nabidat
al cumpllí la cuarantena.
Cuaranta díes seguíts
el Dilubio ba durá,
y tamé se da per sierto
qu´ ixo temps ba dechuná
Chesús están al desierto.
Y ye ta la Candelèra
cuan se compren moltes bèles,
disen que tienen podés
y pronto yei qu´ enseneles.
Se díu que les bèles royes
aturarán les tronades,
y que tampoc será fásil
que caiguen les pedregades.
Se lleben les bèles bllanques
cuan se fan les prosesións,
la bèla sera amarilla
cuan sen baigue alguna bida,
y toque la bèla bèrt
t´ aturá de enfermedáts
y de cualquier maladía.
Ixes bèles que compraben
ta cuan la Candelèra,
se guardaben, según conten,
ficades a una panèra,
y cuan la po amenasabe
s´ ensenebe la primèra.
-------
No hay comentarios:
Publicar un comentario